Rozdział dwunasty

Niemcy wygrali mecz z Danią, dzięki czemu uplasowali się na pierwszym miejscu w swojej grupie i za pięć dni mieli zagrać ćwierćfinał z Grekami na gdańskiej Arenie.

Jak łatwo się domyślić, nastoje w drużynie były szampańskie. Nawet Laurze się udzielił entuzjazm zawodników i całego sztabu, bo ich sukces był także jej sukcesem.

- Przeszkadzam? – Laura siedziała w hotelowym ogrodzie, na trawie, i czytała swoją ulubioną książkę. Korzystając z tego, że dziś zawodnicy mieli kompletnie wolny dzień, mogła sobie na to pozwolić. Ona także dostała kilka wolnych godzin, ale wieczorem musiała wracać do pracy i pozałatwiać sprawy na jutro.

- Nie – odparła i przywitała Bastiana serdecznym uśmiechem. Chłopak przysiadł się do niej, wręczając kartkę papieru.

- Mam tutaj listę dla ciebie. Spisałem wszystkie prośby chłopaków odnośnie biletów na mecz. Gramy praktycznie u siebie i nasze rodziny chciałaby się licznej tutaj pojawić.

- Zobaczę co da się zrobić.

- Dzięki – odarł z uśmiechem i wystawił buzię do słońca. – Może masz ochotę na spacer?

- A wiesz, że chętnie.

Tocząc niezobowiązującą rozmowę o wczorajszym meczu, powędrowali w stronę plaży i morza. Laura uwielbiała te okolice, morze od razu przypadło jej do gustu. Odwiedzała je codziennie rano podczas joggingu i zawsze wracała do hotelu uśmiechnięta od ucha do ucha.

- Zapraszasz rodzinkę na mecz? – zapytał Bastian. – Nie widziałem, aby cię ktoś odwiedzał, a przecież można.

- Nie mam rodziny – odparła smutno. – Jestem sama na świecie, ale nie chcę o tym mówić.

- Jasne, przepraszam.

- Do ciebie ktoś przyjeżdża?

- Tak. Cała rodzinka, przyjaciele, znajomi. Jestem towarzyskim chłopakiem.

- Widać.

- O! Patrz, karuzela! Idziemy?

- Oszalałeś?

Przed oczami Laury stanęła wielka karuzela, która zazwyczaj znajduje się w wesołych miasteczkach. Duża, wysoka, krzesełka na linach, zawieszone kilka metrów nad ziemią. Przerażające! A poza tym dla Laury takie zabawy to już przeszłość. Nie jest przecież dzieckiem, ale dorosłą i poważną kobietą, pracującą na ważnym stanowisku.

- No weź! Fajnie będzie – powiedział chłopak, chwytając ją za rękę i ciągnąc do kasy.

- Bastian, to naprawdę nie jest dobry pomysł. Ja się nie nadaję do takich rzeczy.

- Och przestań!

Kilka minut później Laura siedziała już na krzesełku karuzeli i kurczowo trzymała się lin. Spoglądając w dół widziała uśmiechniętych plażowiczów, dzieci, które zbierały drobne monety wypadające z kieszeni bawiących się na huśtawce. Bastian siedział tuż przed nią, odwracał się co chwilę i śmiał się nie niebogłosy, widząc przerażoną minę pani manager.

- Ja cię kiedyś zabiję, Bastian! – krzyknęła, kiedy karuzela ruszyła.

Mimo całego strachu, zabawa na karuzeli okazała się super pomysłem. Nie było tak strasznie jak to wyglądało z dołu. Laura świetnie się bawiła. Śmiała się, krzyczała, piszczała! Nie pamiętała, kiedy ostatni raz tak dobrze spędziła wolny czas.

- Ale emocje! – powiedziała, stojąc już na ziemi i poprawiając zmierzwione włosy. – Fajnie było.

- A będzie jeszcze fajniej. – Bastian stał z twarzą skierowaną ku morzu i z uśmiechem przyglądał się pewnemu żółtemu pontonowi. Przypominał banana i był ciągnięty przez motorówkę.

Laura patrzała na jego twarz, ale miała nadzieję, że Bastian nie myśli o tym poważnie. Obróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku hotelu, mając nadzieję, że piłkarz zrobi to samo. Jednak nie zaszła daleko. Od razu poczuła na swoim nadgarstku uścisk.

- A dokąd ty się wybierasz? Idziemy na banana!

- Puknij się w łeb – powiedziała, stukając w jego czoło. – Boję się tego.

- Czemu? Fajnie będzie. Chodź!

- Bastian, ale nie mamy kostiumów. Ja mam dżinsy, ty szorty i taką ładną koszulkę. Daj spokój. Przyjedziesz sobie później z kolegami.

- Laura!

- Nie chcę. – Pomimo tego, że zapierała się rękami i nogami, to jednak znalazła się przy ludziach obsługujących tą piekielną maszynę. Panowie zdziwili się, widząc ich ubrania, ale jak to Bastian powiedział – raz się żyje.

Zdjęli buty, założyli kapoki i czekali na swoją kolej. Laura była naprawdę przerażona. Stąpała z nogi na nogę, nerwowo bawiąc się palcami.

- Bastian – powiedziała, podchodząc do niego na tyle blisko, aby nikt nie usłyszał ich rozmowy. – Bo jest taka sprawa…

- Co? Mów głośniej, bo nie słyszę.

- Bo ja nie umiem pływać.

- Co? Nie słyszę.

- Nie umiem pływać, jasne? – krzyknęła, na co Bastian zareagował porażającym rechotem. Patrzył na nią z niedowierzaniem, a Laura niemalże zrobiła się purpurowa ze wstydu. Zezłoszczona odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie. – Gbur jeden, jakim prawem się ze mnie śmieje – mówiła sobie w myślach.

- Zaczekaj, zaczekaj. Laura, zaczekaj. No, przepraszam – powiedział, starając się ukryć śmiech. – Przepraszam.

- Nie chcę iść na tego banana. 

- Ale nic ci nie będzie. Masz kapok, na motorówce jest ratownik, a poza tym jedziesz ze mną. Przy mnie nic ci nie grozi, jesteś bezpieczna. Jak spadniesz, to wskoczę za tobą i cię wyciągnę.

- Nie. Boję się.

- Musisz w końcu przełamać swoje lęki. Chodź! Zobaczysz, że będzie fajnie.

I tak się stało. Laura usiadła na żółtym pontonie tuż za Bastianem. Mocno objęła go w pasie, a kiedy poczuła, że „pojazd” rusza, wbiła paznokcie w jego kapok. Chłopak przyjął to cichym chichotem i krzyknął z podekscytowania, kiedy poczuł wiatr we włosach.

Dmuchany balon skakał na falach, odbijał się i niemalże fruwał w powietrzu, a to wszystko z ogromną prędkością. Laura cały czas miała zamknięte oczy, nie chciała tego widzieć. Krzyczała i piszczała z przerażeniem podczas, gdy Bastian zanosił się wesołym śmiechem i gwizdami zadowolenia.

I kiedy Laura już myślała, że zabawa powoli dobiega końca, poczuła jak ześlizguje się z pontonu.

- Ja spadam! Stop! Boże, zatrzymacie to! Spadam! Bastian! Pomocy! Ja spadam! Aaaaaaaa….

Kobieta tak mocno trzymała się piłkarza, że spadając pociągnęła go za sobą. Wylądowali w zimnym morzu, daleko od brzegu. Laura zaczęła nerwowo machać rękami i nogami, krzyczała nawołując pomocy, łapała głębokie hausty powietrza, gdyż czuła, że tonie. Kapok uniemożliwiał jej zatonięcie, ale była tak przerażona, że nie zdawała sobie z tego sprawy.

- Już, już. Spokojnie. – Podpłynął do niej Bastian, który złapał ją za ramiona, niosąc pomoc. Kobieta niemalże wskoczyła na niego. Mocno objęła go za kark, wtulając się w jego ramiona. – Spokojnie, nic ci nie będzie.

- Topiłam się!

- Tak, tak, na pewno – zaśmiał się. – Fajnie było, co?

- Nienawidzę cię, Schweinsteiger!

- O, widzę, że humorek powraca, więc chyba jednak było fajnie – zarechotał.

Po chwili podpłynęła do nich załoga motorówki, która wyciągnęła „topielców” na brzeg. Laura owinięta w ręcznik, który dostała od młodych mężczyzn, kiedy oddawała kapok, wyrwała do przodu, w kierunku hotelu, zostawiając rozbawionego Bastiana w tyle.

- Cześć, prosiłaś o kontakt.

- Tak – odpowiedziała do słuchawki telefonu. – Dziękuję, że pan zadzwonił.

- Drobiazg. Napisałaś, że wzajemnie możemy sobie pomóc. O co chodzi?

- O Laurę Kessler.

- Brzmi interesująco. Co masz do zaoferowania?

- Nienawidzę tej suki, bo odbiła mi chłopaka. Chciałabym uprzykrzyć jej życie i jednocześnie odzyskać ukochanego.

- A co z tym wszystkim mam wspólnego ja?

- Pomagając panu skutecznie usunęłabym ją ze swojego życia.

- Ok…

- Potrzebuje pan podpisu, tak?

- Zgadza się.

- Zdobędę go. Mogę podstępem podsunąć jej te papiery. Nie zorientuje się, że podpisuje dokumenty dla pana.

- To fajny pomysł. Co chcesz w zamian?

- Chcę, aby Laura Kessler zniknęła z życia mojego i Thomasa. A poza tym odpali mi pan drobną sumkę.

- Hmm… - Po drugiej stronie zapadła chwilowa cisza. Mężczyzna analizował wszystkie „za” i „przeciw”. – Chyba mogę się na to zgodzić. Ale nikt nie może wiedzieć, że mam z tym coś wspólnego.

- Oczywiście. Działamy w pełnej konspiracji i dyskrecji.

- Ok. Spotkajmy się jutro o jedenastej wieczorem na plaży. Podam ci dokumenty. Mam nadzieję, że mogę ci zaufać i to nie jest podstęp.

- Skąd. Do zobaczenia.